Loslaten
9 juli 2021 - Eindhoven, Nederland
Vandaag nog even een verhaal uit mijn perspectief, gewoon omdat het kan en ik er deze dag nog bij was. Vanochtend hebben we Duuk en Vincent uitgezwaaid toen ze vanuit huis vertrokken. Dat was goed te doen, want het echte afscheid moest nog komen. Rond het middaguur verzamelden een klein gezelschap van vrienden en familie zich bij de Pelgrimshoeve in Vessem.
Daar werden we allen hartelijk ontvangen door 4 vrijwilligers die al eerder een tocht hadden ondernomen en vanuit ervaring konden vertellen hoe bijzonder zo'n reis is. Het was prachtig weer en we konden heerijk in de tuin zitten. We zaten in een grote kring, per huishouden, heel coronaproof. Na de toespraak van een van de vrijwilligers kreeg Duuk de stempel van de Pelgrimshoeve in zijn boekje geplaatst
en mocht hij iets in het pelgrimsboek schrijven. Tijdens dit alles kwam er een andere pelgrim "binnen", met ezel nog wel! We lieten het allemaal gebeuren... (het devies van de spreker). Daarna had Tjeu (vader) nog een mooie speech over eerdere avonturen (rondreis Azie en Australie), prestaties (wereldrecords roeien) en garnalen ;-). Iedereen had nog iets kleins mee genomen als aandenken, bescherming of hart onder de riem voor onderweg. (we vergaten even dat we corona-proof moesten doen)
Na het officiele gedeelte dronken we allemaal nog gezellig een drankje en genoten we van het gebak dat op tafel stond (verzorgd door Nine, Desi en mij). Langzaamaan werd het dan toch echt tijd voor het laatste deel van deze bijeenkomst. Het grote loslaten.... Het moment waar Duuk 2,5 jaar naar toe had gewerkt en waar ik aanvankelijk enorm tegenop zag. Maar gaande weg het proces en naarmate het afscheid steeds dichter bij kwam zag ik ook de goede dingen van even uit elkaar zijn. We gaan na 25 jaar samen even ons eigen pad, zodat we elkaar straks weer wat te vertellen hebben! Dat is natuurlijk heel mooi allemaal, maar dat neemt niet weg dat het moment waarop we Duuk dan echt zagen vertrekken toch wel even flink slikken was.
Gelukkig waren onze lieve vrienden en familie er nog en konden we samen dit moment doorleven. Daarna was het voor ons allemaal tijd om weer door te gaan. Ieder onze eigen pad.
Lieve Duuk, daar ga je dan! Een hele goede reis. Dat je maar veel moois mag meemaken en veel mooie mensen mag ontmoeten. (en dat je daarna weer gezellig thuis komt :-).
Marjo
“It giet own”
Oneindig vaak zul je jezelf afvragen:
“Oemoemenoe?”
Maar voor ons is het nu gewoon:
“Houdoe!”
Man, wat een avontuur, Duuk....
In gedachten loop ik met je mee en probeer stiekempjes wat voorstellingen te maken van de indrukken, die jij onderweg opdoet.
Geweldig. Geniet, geniet, geniet...
En de groeten aan Sint Christoffel ook ;-)